Oh die verschrikkelijke goede voornemens. Elk jaar bedenk ik weer dat ik er NIET aan mee doen. En elk jaar trap ik er toch weer in. Dan denk ik:een páár maar. Gewoon drie ofzo. En ik schrijf ze niet op. Ik bewaar ze in mijn hoofd en ik zeg het tegen niemand. Dan weet ook niemand dat het niet gelukt is. Every. Single. Year.
Benieuwd naar een paar van die goede voornemens van mij de afgelopen jaren?
– Meer lezen (wanneer dan?)
– Meer bewegen (elk flipping jaar!…)
– Balans brengen tussen werk en privé (dat is gelukt. Denk ik. Nouja…)
– De Bijbel van voor naar achteren lezen(proest)
– Meer me-time inplannen (doe ik ook. Ik heb veel meer tijd gepland om te werken)
– Bikini body please!! (no words…)
En elk jaar zit ik dan zo halverwege het jaar met mijn uitgezakte, niet bikini proofe lijf, keihard te werken, terwijl het huishouden verslonst, mijn stapel ongelezen boeken zich opstapelt en ik al in geen week een bijbel in handen heb gehad.
Okay, zo erg is het ook weer niet. Laten we maar zeggen dat ik zo mijn pieken en dalen heb. En er zijn heus goede voornemens die wel lukken. Maar op een of andere manier blijven de mislukkingen altijd langer hangen. Herken je dat?
Wie ben ik?
Wij vrouwen zijn hier extra goed in lijkt het wel. Om steeds bezig te zijn met verwachtingen en te proberen daaraan te voldoen. Verwachtingen van mensen om ons heen, maar misschien nog wel veel meer van onszelf. We willen 100% voldoen als moeder, vrouw, vriendin, werknemer, werkgever, kerklid…
Het gevaar van het kijken naar die mislukkingen is dat het gaat knagen aan je identiteit. Er kan zomaar de vraag oppoppen:wie ben ik dat ik dit niet voor elkaar krijg? Dan gaat het opeens niet meer over je gedrag of je gewoonten, maar over je identiteit. En die is sneaky! De vijand kan zomaar naar binnen sluipen en je hebt het niet eens door.
Gigantisch mislukt
Toen ik tiener was, slokten die verwachtingen mij helemaal op. Ze overspoelden me en ik raakte mezelf volledig kwijt. De geestelijk pijn die dat bracht was zo groot dat ik zelfs fysieke pijn gebruikte om het te verdoven. En wat ik ook probeerde, welk goed voornemen ik ook had, ze mislukten allemaal. Ik praatte met hulpverleners, ik nam deel aan programma’s en volgde behandelingen. Maar het bleef maar draaien om die ene vraag: wie ben ik dat ik zo gigantisch mislukt ben?
Martha en Maria
Waarschijnlijk ken je het verhaal van Martha en Maria wel (lucas 10). Misschien heb je altijd preken gehoord over hoe dom Martha was, en hoe slim Maria. Maar uiteindelijk gaat het in dit verhaal helemaal niet om dom zijn of slim zijn. Ik ben ervan overtuigd dat het ten diepste ging over identiteit.
Martha vond haar identiteit in haar taken. Zij was een verzorger, een regelaar, een harde werker. Maar op die dag kwam ze er achter dat ze niet kon voldoen. Het was te veel. Ze probeerde alle verwachtingen waar te maken. Die van haar gasten, maar vooral van zichzelf. En toen ze erachter kwam dat ze niet goed genoeg was, raakte ze gefrustreerd, verdrietig, zelfs boos. Zullen we even eerlijk zijn? Dit herkennen we toch?! We leggen de lat hoog voor ons zelf, knokken om verwachtingen waar te maken en raken vol van frustratie of verdriet als het niet lukt. Of we raken helemaal lamgeslagen.
Het beste deel
En dan is daar Jezus. Vol liefde wijst hij Martha op een andere weg. Een andere identiteit die je zelf niet waar hoeft te maken. Maria identificeert zich niet als huishoudster, harde werker, goede gastvrouw. Zij kiest ervoor om zich te identificeren als iemand die aan de voeten van Jezus zit en luistert. Eindeloos luistert. Tegen alle normen en waarden van die tijd in (vrouwen mochten eigenlijk helemaal niet tussen de mannen zitten) kiest zij voor de identiteit van Geliefde Dochter. En Jezus zegt daarover: “Ze heeft het beste deel gekozen en dat zal haar niet worden afgenomen”.- Lucas 10:42
Waarom zegt Jezus dat? Omdat als we het zelf proberen, als we goede voornemens hebben zonder naar Jezus te luisteren, de goede ideeën vaak ergens in de kast verdwijnen. Zelf doen kost zoveel energie en vaak blijft er uiteindelijk niks van over. Jezus zegt: als je kiest voor de identiteit van Geliefde Dochter, dan kan dat je nooit worden afgenomen. Dan maak Ik alle verwachtingen waar en hoef je zelf niet meer te voldoen. Ik heb namelijk alles al volbracht aan het kruis.
Delen vanuit overvloed
Na jaren van zelf proberen, vechten, worstelen, kwam ik in Redemption Church terecht. En daar leerde ik voor het eerst dat God mij liefheeft, niet ondanks maar mét al mijn fouten en gebreken. Ik leerde stukje bij beetje om los te laten. Om mijn identiteit niet langer uit mijzelf te halen, maar die in Hem te zoeken.
Om de vraag Wie ben ik?ALTIJD te beantwoorden met: Zijn geliefde dochter. Punt. Ongeacht de omstandigheden, ongeacht de situatie, ongeacht mijn eigen blunders en mislukkingen. Ongeacht mijn successen en overwinningen.
Pas toen ik dat geleerd had, kon ik echt beginnen met genezen. Vond ik mijzelf weer. Kon ik alle verwachtingen van anderen en mijzelf loslaten en steeds weer vragen: Vader,wat denkt U over mij? Lukte dat in één keer? Nee! Het is een dagelijks terugkeren naar je identiteit als Geliefde Dochter. Maar het mooie is: vanuit die identiteit kunnen voornemens wel gaan slagen!! Omdat ze dan niet meer ontstaan vanuit een tekort, maar vanuit overvloed die je graag wilt uitdelen.
Dus: pak een reep Tony’s, kruip lekker onder een dekentje op de bank en denk eens na over deze vraag: welk goed voornemen heeft Vader voor mij die mij gaat helpen om licht in het donker te zijn dit jaar?
Joke Troost
