Eind september kreeg mijn vader (74) een ongeluk wat op het eerste gezicht wel mee leek te vallen maar na een paar dagen waren de complicaties dusdanig erg (hij gaf ontlasting over, verging van de pijn en zijn nieren deden het niet meer) dat hij midden in de nacht met spoed naar het ziekenhuis is gebracht en de uren daarna met spoed werd geopereerd aan een geperforeerde darm die al 3 dagen aan het lekken was. Zijn buikholte was ontstoken en hij kreeg een sepsis. Hij werd in slaap gehouden na de operatie, in de week die volgde leek het iedere dag een mini stapje vooruit te gaan ondanks dat het levensbedreigend bleef. Het weekend erop waren de ontstekingswaarde weer zo hoog dat hij opnieuw moest worden geopereerd. De darm was weer gaan lekken en na het dichten vond de chirurg ‘per toeval’ mijn vaders galblaas die al aan het afsterven was en op springen stond. Deze is ook verwijderd. Na de operatie ging het helemaal fout en hebben ze uren geprobeerd mijn vaders leven te redden, ze hebben alles uit de kast getrokken en het had effect! Mijn vader werd weer stabiel, wij waren inmiddels met het hele gezin verzameld op de IC. Hij werd eerst nog in slaap gehouden en aan de beademing maar in de loop van de week leek het weer steeds wat beter te gaan. Zelfs een beetje beter dan de week ervoor, al was hij ontzettend zwak het is een vechter. Ook lag hij aan de continu dialyse omdat zijn nieren nog steeds niet werkte. Maar helaas het volgende weekend werd ik om 4 uur in de nacht gewerkt, of ik wilde komen naar het ziekenhuis (JBZ in Den Bosch) omdat het helaas weer heel slecht ging met m’n vader. Het hele gezin was weer ter plaatse en het was wachten op wat de artsen en de chirurg gingen doen. We kregen eerst ‘het’ gesprek, het gesprek wat je nooit wil hebben. Ze gingen alles op alles zetten om mijn vader te redden en te kijken wat ze nog konden doen voor hem. De operatie was geslaagd, mijn vader bleef (aldus de chirurg) wonderbaarlijk stabiel en ze hebben een stoma kunnen aanleggen en het kapotte stuk darm kunnen verwijderen. Mijn vader kwam in slaap maar stabiel terug op de IC. Hij bleef daarna stabiel! Helaas kreeg hij in de dagen daarna, al ging hij lichamelijk goed vooruit, een delier. Waardoor hij zelf dacht dat dit het einde was en hij afscheid nam van ons omdat hij niet meer kon. Hij heeft hier medicatie voor gekregen, ook kwam de dominee uit mijn ouders kerk regelmatig langs wat hem ontzettend hielp en de kracht en liefde van mijn moeder heeft hem doen overtuigen dat hij nergens anders heen ging dan uiteindelijk naar huis! Na nog ongeveer 2 weken mocht hij naar de verpleegafdeling en daarna naar huis, hij is sinds kerst (2020) weer thuis. Met stoma en voeding, maar zijn nieren werken weer en hij gaat hard vooruit. Hij traint veel en word fit. 21 maart staat de operatie gepland om de stoma te verwijderen en de darmen weer terug te leggen!
Ik ben de dag van de eerste operatie naar mijn moeder gegaan en ben daar 2 maanden gebleven. Om er voor haar te zijn maar ook om dichterbij de familie en vooral natuurlijk mijn vader te zijn. Ik heb vriendinnen geappt en gebeld en die zijn gaan bidden voor mijn vader, ook hebben zij nog wat familie ingeschakeld om ook te bidden. Zelf ben ik begonnen met in tongentaal bidden en ben eigenlijk niet meer gestopt de hele periode. Aan mijn vaders bed heb ik hem gezegend, voor hem gezongen zachtjes en handen opgelegd. Veel lekker “stiekem” omdat er steeds wel familie en IC verplegers waren, maar lang leve het mondkapje! Niemand had het door, wat ikzelf fijn vond. Ik heb veel tegen mijn vader gepraat terwijl hij daar in slaap lag. We zijn een brabants gezin en niet perce heel gewoon met dingen zeggen als ik hou van je. Maar dat heb ik in deze periode voor mijn hele leven wel goed gemaakt! De eerste avond na de eerste operatie was ik aan het bidden, aanbidden, huilen, uiten en ik vroeg aan Abba: mag ik alstublieft zien hoe U voor mijn vader zorgt nu op dit moment? En ik kreeg een beeld van mijn vader in het ziekenhuisbed, omringt door 5 engelen. 1 aan zijn voeteneind en aan iedere kant van het bed (2,3) ook deze 3 engelen waren wachters en krijgers die mijn vader beschermde en alle aanvallen afweerde, 1 (4) ging alle medicatie langs om perfect af te stellen en te zegenen en 1 (nr 5) had zijn hand op mijn vaders hart en de andere op zijn hoofd en zong voor hem. Dit was voor mij zo geruststellend om te zien, ik geloof echt wel dat de Heer voor hem zorgt maar Zijn zorg zo duidelijk te zien maakte dat ik alles los kon laten en aan hem over kon laten. Hij heeft het in Zijn hand, Hij is ook mijn vaders Vader. Hij zorgt niet alleen voor hem Hij geneest hem ook en Hij brengt hem hier glorieus doorheen en uit. Op meer gebieden dan ik ooit op dat moment wist of kon bedenken, Hij wist het. Hij heeft me zekerheid gegeven in alles. Ik heb veel gebeden en gezongen naar de Heer maar ik heb vanaf dag 1 besloten dat ik geen waarom vragen ging stellen aan de Heer. Ik wist dat me dat niet ging helpen, ik wilde mijn ogen alleen op de Heer hebben. Ik moest wel, ik kon niet anders. Mijn gezin is verdeeld gelovig maar ik wilde me alleen laten leiden door mijn Vader. Zijn rust en zekerheid maakte dat ik er voor mijn moeder kon zijn en ik, ondanks dat ik haar kind ben, niet bemoederd hoefde te worden en zij zich volledig kon richten op mijn vader en haar verdriet zonder ook nog zorg te hoeven dragen voor mij. Voor mij werd heel goed gezorgd. Ik kon er voor mijn familie zijn, ja ook wel in verdriet maar ook in rust. Opvallend was dat mn zussen mij steeds vroegen of ik nog hoop had, hoop dat het goed kwam, en daar kon ik steeds volmondig ja op zeggen ondanks dat mijn aardse ogen wat anders waarnamen.
Hij overtuigde mij keer op keer van Zijn goedheid en trouw. Dat Hij er altijd is en mij altijd hoort, ja ook verhoort. Alles waar ik voor bad dat verhoorde hij. Dat Hij al Zijn kinderen verzorgd en ze dichtbij Zich houdt. Hij heeft de juiste artsen op de juiste plaats gezet, het vinden van de galblaas was echt geen toeval!! En dat mijn vader bij de laatste operatie wonderbaarlijk stabiel bleef!! Ja zeker wonderbaarlijk, zo is mijn Vader! Ook het IC team is er door hem op de juiste tijd geplaatst, ze namen ondanks de hectiek van zo’n afdeling alle tijd voor ons. Om ons gerust te stellen, onze vragen te beantwoorden maar ook ontzettend goed voor mijn vader te zorgen. Door hem bij zijn naam te noemen, door koor muziek (waar mijn vader van houdt) op de zetten, net dat beetje extra te doen voor hem en voor ons. Dit was voor mij weer een bewijs dat de Heer ons ziet, onze noden, zelfs die wij zelf helemaal niet doorhebben en dat Hij altijd extra en over de top geeft. Hij heeft mijn hart echt helemaal voor Hem gewonnen, me zo bevestigd in dat het echt alleen van Hem afhangt. Mijn relatie met Hem is zo ontzettend verdiept en versterkt, ik vertrouw hem blind. Hij heeft mijn gebedsleven een boost gegeven, mijn spreken en mijn focus op Hem aangesloten, zonder dat ben ik niks, zonder Hem ben ik niks.
Ik heb een prachtige kijk in mijn vaders geloofsleven mogen hebben wat ik heel waardevol vond. Hij heeft mijn vader steeds wonderbaarlijk veel kracht gegeven om het te doorstaan en dus te overleven, hem door 3 risicovolle operaties geholpen en zijn nieren doen het weer. Hij heeft het hele dorp van mijn ouders en hun vrienden (mijn vrienden) en verdere familie laten bidden voor mijn vader! Kaarten laten sturen met hartverwarmende teksten, tekeningen noem maar op! Mijn vader heeft zich ook echt geliefd en gewaardeerd gevoeld voor wat hij ervan meekreeg en mijn moeder ook. De dingen waar mijn moeder (70) over in zat in en rondom het huis nu mijn vader niet thuis was daar heeft Hij rijkelijk in voorzien in hulp op maat (uiteraard, prachtig op maat en ook weer extra!) Hij heeft ons als gezin weer sterker gemaakt en ons nog dichter naar elkaar toe gebracht. En Hij heeft mijn vader met zo min mogelijk schade naar huis gebracht! Hij is nog niet klaar met hem en dat weet ik maar iedere dag bewijst Hij zichzelf. En ik geloof en zal gaan zien dat mijn vader helemaal hersteld zonder enige overgebleven schade, hij gaat hier niks aan overhouden behalve, Liefde, Leven en Overvloed!
