Ik ben in 2017 gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis na een heftige periode op mijn werk en een burnout. In 2011 had ik eenzelfde situatie meegemaakt. Ik kreeg lithium voorgeschreven, hoewel ik van binnen niet echt overtuigd was van het feit dat ik bipolair zou zijn. Ik ben toch de medicijnen gaan slikken, omdat ik er toch vanuit ging dat de psychiater er wel meer verstand van zou hebben. Vorig jaar bleek bij een periodiek bloedonderzoek dat mijn schildklierwaarden verhoogd waren en ik moest voor onderzoek naar een endocrinoloog. Hij voelde aan mijn schildklier en zei dat hij daar niets vreemds aan kon voelen. Door de Covid was het laatste bloedonderzoek inmiddels al 6 maanden geleden en dus moest ik weer even opnieuw laten prikken. Daarna zouden we weer telefonisch contact hebben. Ik vroeg nog wel aan hem of het minderen of stoppen met de lithium ervoor zou zorgen dat eventuele schade aan de schildklier tenietgedaan of verminderd zou worden. Dit was niet het geval en dus zou ik ook daarvoor nog medicijnen moeten gaan slikken. Dat was voor mij een grens, die ik niet over wilde gaan… De uitslag van het bloedonderzoek liet zien dat de waardes van de schildklier gewoon normaal waren! 🙏🏻🙂
Ik ging het bespreken met de psychiater en na zorgvuldige evaluatie van mijn psychische klachten van de afgelopen 26 jaar (toen ik bijna een zwangerschap-psychose kreeg) tot aan afgelopen september kwam zij tot de conclusie dat het inderdaad wel gerechtvaardigd was om te stoppen met de lithium! Ik kon ook in een redelijk hoog tempo afbouwen. Sinds januari dit jaar ben ik “clean” 😉. Ook neem ik al een tijdje (bijna) elke dag Avondmaal.
God gaf me het vertrouwen om met de psychiater in conclaaf te gaan. Eerder had ik al geprobeerd het bespreekbaar te maken, maar toen zag zij het echt niet zitten en ik voelde me nog te onzeker om de confrontatie aan te gaan. Nu ging het, thanks God, van een leien dakje. Het belangrijkste wat Hij deed, was Zijn zoon aan het kruis laten gaan. Door zijn striemen ben ik genezen!
